Als schepen van Outreachend Werk ging Elke Decruynaere deze week mee op pad met de nachtpatrouille van het straathoekwerk. Ontdek hier haar ervaring.

Herinner je je die hevige hagelbui van vorige maandagavond nog? Ik was op dat moment op stap met twee straathoekwerkers. Zij gaan geregeld ‘s nachts op pad, op zoek naar mensen die noodgedwongen buiten slapen. Bij vriesweer doen ze zelfs elke nacht een ronde.

Straathoekwerkers bezoeken dan enkele ‘gekende’ buitenslaap-plaatsen op zoek naar mensen in nood. Zij worden, als ze willen, toegeleid naar opvang of zorg. Maandag konden we drie mensen helpen door hen toe te leiden naar de nachtopvang. Een persoon haalden we letterlijk van tussen de vuilniszakken op de grond. De oude man lag te slapen in een portaal tussen de afvalzakken.

In het station moesten we een man achterlaten die niet geholpen wou worden. Ook hij was een oudere man, met medische problemen maar weigerachtig tegenover hulp. Zorgweigeraars heet dat met een duur woord. Als je daar staat, ’s nachts in de koude, voor de persoon zelf, maken dure woorden weinig indruk. Elke dag staan straathoekwerkers oog in oog met mensen met deze stempel. Of beter, ze staan zij aan zij. Want dat is hun job: contact maken, tijd nemen en een babbel slaan. Bouwen aan vertrouwen en hopelijk meer, op een dag, als de persoon er klaar voor is.

Sinds een dik jaar mag ik me schepen van outreachend werk noemen. Dat was op eigen verzoek, omdat het leven geen ponykamp is. Gent is zeker geen pretpark voor iedereen. Ik ben dankbaar om met en voor de straathoekwerkers, de buurtstewards, de schoolspotters en het team van Op Stap te mogen werken. En deze week dus ook letterlijk samen op stap te mogen gaan.

Elke